Στις 6/12/20, ημέρα μνήμης της κρατικής δολοφονίας του Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου και της αντικρατικής εξέγερσης που ακολούθησε τη δολοφονία του 15χρονου μαθητή το 2008, το κράτος με πρόσχημα την πανδημία εφαρμόζει καθολική απαγόρευση κάθε συγκέντρωσης και εκδήλωσης σε όλη την επικράτεια, κατά αντιστοιχία με την καθολική απαγόρευση που επιχείρησε να επιβάλλει μερικές εβδομάδες νωρίτερα, την 17η του Νοέμβρη. Ανάμεσα στις εκατοντάδες προσαγωγές και συλλήψεις που γίνονται εκείνη τη μέρα, τόσο στα Εξάρχεια όσο και σε διάφορες άλλες περιοχές, είναι και αυτή του αναρχικού γαλλικής καταγωγής Ερρόλ. Η κατηγορία η οποία του απαγγέλλεται είναι αυτή της διασποράς ιού. Ο Ερρόλ κρατείται στην ΓΑΔΑ και στη συνέχεια στην Πέτρου Ράλλη μέσα σε άθλιες υγειονομικά συνθήκες γεγονός που καταδεικνύει τον προσχηματικό χαρακτήρα των κατηγορητηρίων που στήθηκαν από το κράτος με αφορμή την πανδημία. Μερικές μέρες αργότερα μεταφέρεται έγκλειστος στο στρατόπεδο συγκέντρωσης μεταναστών στην Αμυγδαλέζα, έχοντας χαρακτηριστεί ως «δημόσιος κίνδυνος» εξαιτίας της πολιτικής του δράσης ως αναρχικός, βρισκόμενος αντιμέτωπος με την απειλή απέλασης από το ελληνικό κράτος. Το Σάββατο 19/12, το κράτος κάνει πράξη την απειλή της απέλασης, απαγάγοντας ουσιαστικά τον Ερρόλ λέγοντάς του δήθεν ότι θα του κάνουν έλεγχο για κορονοϊό, οδηγώντας τον τελικά στο αεροδρόμιο όπου και τον βάζουν με τη βία δεμένο μέσα στο αεροπλάνο.
Μέσα στην ειδική συνθήκη της πανδημίας έχει φανεί περίτρανα ότι το κράτος ούτε υγεία ούτε ελευθερία μπορεί και επιθυμεί να προσφέρει στους καταπιεσμένους. Απεναντίας, έχει γίνει εμφανές με κάθε πιθανό και απίθανο τρόπο ότι «το περισσότερο που μπορεί να έχει ένα κράτος είναι αστυνομία» (Α. Καμύ). Η ωμή και άγρια καταστολή σε οποιοδήποτε πεδίο του κοινωνικού και ταξικού πολέμου, η εκτίναξη των εξοπλιστικών δαπανών για τον μισθοφορικό στρατό καταστολής της αστικής δημοκρατίας και του κράτους, οι διώξεις και οι φυλακίσεις αγωνιστών, η αντι-αναρχική εκστρατεία που έχει αναχθεί από την ακροδεξιά κυβέρνηση της ΝΔ σε προμετωπίδα της προσπάθειας τσακίσματος των κοινωνικών και ταξικών αντιστάσεων, η αναβάθμιση του νομικού οπλοστασίου του κράτους, οι νέοι νόμοι περαιτέρω διάλυσης της παιδείας, επίτασης της λεηλασίας της φύσης και της αφαίμαξης του κοινωνικού πλούτου που παράγουν οι εκμεταλλευόμενοι από το αδηφάγο κεφάλαιο σε συνδυασμό με την επίθεση σε κεκτημένα δικαιώματα όπως της «ελευθερίας του συνέρχεσθαι», συνίστανται σε μία κατεύθυνση: αυτή της προληπτικής αντιεξέγερσης. Καταστέλλουν με ωμή βία οποιοδήποτε ανάχωμα επιχειρείται να στηθεί απέναντι στην επέλαση του σύγχρονου ολοκληρωτισμού κράτους και κεφαλαίου, έχοντας στραμμένο το βλέμμα τους στις εξεγέρσεις που ξεσπούν ανά την υφήλιο, σε Χιλή, ΗΠΑ, Γαλλία και αλλού.
Μέσα σε αυτό το πλαίσιο, το κράτος επιχείρησε τόσο τη 17/11 όσο και την 6/12 να εμποδίσει την οποιαδήποτε φωνή αντίστασης προσπαθούσε να σταθεί απέναντί του, διαμορφώνοντας μια πιο ασφυκτική συνθήκη για το κίνημα. Ένα στοίχημα, το οποίο με την τόλμη, την αποφασιστικότητα και το πείσμα των αγωνιζόμενων εν τέλει έχασε. Δεν μπόρεσε να σταθεί η κρατική αφήγηση που θα ανάγκαζε όλους, με πρόσχημα την πανδημία, να υποκύψουν στις κρατικές επιταγές. Η αγωνιστικότητα εκατοντάδων συντρόφων και συντροφισσών σε όλη την επικράτεια κατόρθωσε να σπάσει τις κρατικές απαγορεύσεις του Υπουργείου Προστασίας του Πολίτη και των ένστολων δολοφόνων του. Ανάμεσα σε αυτούς τους ανθρώπους που επέλεξαν την 6η Δεκέμβρη να μην υποκύψουν στις κρατικές προσταγές, ήταν και ο αναρχικός Ερρόλ, ο οποίος λόγω και της πολιτικής του ταυτότητας όσο και της ιδιότητας του ως πολίτης άλλης χώρας, αποτέλεσε για το κράτος το παράδειγμα προς συμμόρφωση που έπρεπε να δουν οι υπόλοιποι αγωνιζόμενοι, ντόπιοι και ξένοι. Δημιουργώντας ένα τετελεσμένο γεγονός, όπως είναι η απέλαση αναρχικού από τη χώρα, επιχειρείται αφενός να παραδειγματιστούν όσοι και όσες σηκώνουν το ανάστημα και αγωνίζονται απέναντι στο κράτος, αφετέρου να αποτελέσει πάτημα για διώξεις που θα ακολουθήσουν στο μέλλον.
Καθίσταται σαφές ότι το κράτος θα εξαντλήσει κάθε δυνατό μέσο προκειμένου να καταστείλει τα αγωνιζόμενα κομμάτια της κοινωνίας. Σε αυτή την κατεύθυνση εξοπλίζει περαιτέρω το οπλοστάσιο των μέσων που διαθέτει για να αντιμετωπίσει την κοινωνική βάση. Ένα οπλοστάσιο που περιλαμβάνει από την ωμή καταστολή με ξύλο, βασανιστήρια, συλλήψεις, διώξεις, φυλακίσεις και απελάσεις μέχρι πιο «εκλεπτυσμένα» μέσα όπως η όξυνση της επιτήρησης και του ελέγχου, καθώς επίσης και τα υπέρμετρα οικονομικά πρόστιμα και εγγυήσεις, στοχεύοντας στην ψυχολογική και φυσική εξόντωση του κόσμου του αγώνα και των δομών του (εκκενώσεις καταλήψεων, επιθέσεις σε αυτοδιαχειριζόμενους χώρους). Από την επίθεση αυτή, είτε είναι τα στρατόπεδα συγκέντρωσης μεταναστών όπως το Καρά Τεπέ και το κολαστήριο της Πέτρου Ράλλη που στοιβάζονται σε απάνθρωπες συνθήκες μετανάστες, είτε είναι η καταστολή στο δρόμο που βιώνουν οι άνθρωποι που αγωνίζονται και οι επιθέσεις στις δομές τους, είναι πρόδηλη η μανία των εξουσιαστών για την ολοκληρωτική επικράτηση της κυριαρχίας τους. Απέναντι στον ζόφο που μας επιφυλάσσουν οι κυρίαρχοι, έχουμε να αντιτάξουμε τον δρόμο του συλλογικού αγώνα, τον δρόμο της αντίστασης απέναντι στο κράτος και το κεφάλαιο. Στεκόμαστε αλληλέγγυοι στους αγωνιστές που διώκονται από το κράτος, όπως είναι ο Ερρόλ. Μαχόμαστε διαρκώς για έναν κόσμο ελευθερίας, ισότητας και αλληλεγγύης, ο οποίος θα ανθίσει πάνω από τα συντρίμμια του σάπιου κόσμου της εξουσίας.
ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΤΟΝ ΑΝΑΡΧΙΚΟ ΕΡΡΟΛ
Αναρχική Πολιτική Οργάνωση – Ομοσπονδία Συλλογικοτήτων