Από τον Νοέμβριο του 2002, οι κάτοικοι των περιοχών γύρω από τους λόφους Φιλοπάππου, αποφάσισαν μέσα από λαϊκές συνελεύσεις, μακριά από κόμματα, αρχηγούς, ειδικούς και θεσμικούς φορείς, να μην επιτρέψουν σε κρατικά και ιδιωτικά συμφέροντα να μετατρέψουν το λόφο σε τσιφλίκι τους.

Η ΕΑΧΑ (ανώνυμη εταιρεία ενοποίησης αρχαιολογικών χώρων Αθήνας) και το Υπουργείο Πολιτισμού, σε συνεργασία με μια σειρά ιδιωτικών εταιρειών, επιχείρησαν να  «αξιοποιήσουν»  τους λόφους σύμφωνα με τη δικιά τους αντίληψη περί αξιοποίησης, η οποία περιελάμβανε τσιμέντο (για κατασκευή μαγαζιού, γκαλερί, θεάτρου, καφετέριας, δρόμων), κάγκελα (για περίφραξη των λόφων), φυλάκια, εισιτήρια και ωράριο λειτουργίας.

Όλος αυτός ο σχεδιασμός εντάχθηκε στο πλαίσιο της ενοποίησης των αρχαιολογικών χώρων, μιας επιχείρησης που στήθηκε ενόψει ολυμπιακών αγώνων και από την οποία φιλοδοξούσαν (όπως και από τους ολυμπιακούς αγώνες) να αποκομίσουν τεράστια κέρδη.

Όμως, έπειτα από πρωτοβουλία τριών γειτόνων μας καλέστηκε στις 3 Νοεμβρίου 2002 η πρώτη λαϊκή συνέλευση, η οποία αποτέλεσε την αρχή ενός ακηδεμόνευτου αγώνα των ίδιων των κατοίκων Πετραλώνων-Θησείου-Κουκακίου για την υπεράσπιση του Φιλοπάππου.

Οι κάτοικοι, μέσα από ένα διαρκή αγώνα, συνειδητοποίησαν ότι δεν έχουν να περιμένουν τίποτα και από κανέναν όσον αφορά την τύχη της γειτονίας τους . Ότι μόνο μέσα από αντιιεραρχικές, ισότιμες και ανοιχτές διαδικασίες μπορούν να πετύχουν τους σκοπούς τους, οι οποίοι δεν ήταν άλλοι από το να κρατήσουν τους λόφους ανοιχτούς, χωρίς εισιτήριο και κάγκελα, να προστατέψουν αυτό το φυσικό περιβάλλον στο κέντρο της μητρόπολης από τα επιχειρηματικά σχέδια κράτους και ιδιωτών, να πετύχουν αρμονική συνύπαρξη αρχαίων μνημείων, ανθρώπινης παρουσίας και οικοσυστήματος. Σκοποί οι οποίοι επιτεύχθηκαν μέσα από ένα μακροχρόνιο αγώνα, ο οποίος συνεχίζεται μέχρι σήμερα.

Έναν αγώνα ο οποίος οργανώθηκε στις λαϊκές συνελεύσεις όπου οι κάτοικοι αποφασίζουν για τους ίδιους  και τις γειτονιές τους. Μια διαδρομή που περιελάμβανε το ρίξιμο των κάγκελων και των περιφράξεων, το σταμάτημα των έργων καταστροφής του λόφου με κάθε τρόπο, αλλά και εκδηλώσεις αντιπληροφόρησης, ανταλλαγής απόψεων και ζύμωσης, γλέντια και χορούς, συγκρούσεις και παρεμβάσεις, συζητήσεις και διαδηλώσεις.

Εν ολίγοις, μπήκε σε κίνηση η δράση των ίδιων των υποκειμένων μέσα από αυτοοργανωμένες διαδικασίες, μακριά από λογικές ανάθεσης , πολιτικού οφέλους και κόστους, με βάση την σύνθεση  σε ότι αφορά τη λήψη αποφάσεων, το σεβασμό στην διαφορετικότητα και την αλληλεγγύη και με στόχο την  προστασία του Φιλοπάππου.

Απέναντι στον αγώνα των κατοίκων το κράτος απάντησε ανεπιτυχώς σε διάφορες χρονικές στιγμές (και εφόσον είδε ότι δεν μπορεί ούτε να τον αφομοιώσει ούτε να τον καθοδηγήσει) με τη λάσπη διαφόρων έμμισθων κονδυλοφόρων, με τις απειλές των διαφόρων μπράβων-security, με την καταστολή παρατάσσοντας τις σιδερόφραχτες διμοιρίες με χακί, μπλε και ότι άλλο χρώμα στολή θες και τελευταίως με μηνύσεις.

Στις 16 Φεβρουαρίου 2012 δικάζονται 3 γείτονες μας με την κατηγορία ότι με «πειθώ και φορτικότητα υποκινούσαν την ρίψη της περίφραξης». Μια κατηγορία η οποία λειτουργεί εκδικητικά και κατασταλτικά. Εκδικητικά προς τρεις ανθρώπους οι οποίοι συμμετείχαν στο κίνημα του Φιλοπάππου και συνεισέφεραν πάρα πολλά πράγματα σε αυτόν τον αγώνα και ταυτόχρονα κατασταλτικά και εκφοβιστικά προς όλους του κατοίκους οι οποίοι αντέταξαν το δικό τους, συλλογικό «συμφέρον» απέναντι στα οικονομικά και πολιτικά συμφέροντα του κράτους και του κεφαλαίου και νίκησαν.

Όπως έγραφε η συντονιστική επιτροπή το Μάρτιο του 2003 στο έντυπο με τίτλο «Τι συμβαίνει στου Φιλοπάππου-θέσεις του κινήματος κατοίκων»:

«Ας συμβάλουμε όλοι στην ανάπτυξη αυτού του αυτόνομου και ακηδεμόνευτου κινήματος κατοίκων για την προστασία των ελεύθερων χώρων και της ποιότητας ζωής μας. Η αυτοοργάνωσή μας μέσα από τις λαϊκές συνελεύσεις και ανοιχτές επιτροπές με άμεση δημοκρατία είναι η εγγύηση ότι το κίνημα  δεν θα χειραγωγηθεί, δεν θα εξυπηρετήσει κομματικά συμφέροντα και θα επεκταθεί.

Πριν  από τις 3 Νοεμβρίου 2002 ξέραμε ότι κανένας δε ρωτούσε την γνώμη μας για τίποτα. Τώρα πια ξέρουμε, τίποτα δεν είναι το ίδιο , ξέρουμε ότι έχουμε τη δύναμη να επιβάλουμε την συλλογική θέλησή μας για τα ζητήματα που μας αφορούν».

Ο αγώνας για το λόφο του Φιλοπάππου δεν έγινε από μεμονωμένα άτομα, από κάποιους ειδικούς και «φορτικούς» ανθρώπους, αλλά από όλους εμάς που νοιαζόμαστε για τις γειτονιές μας και την ίδια εντέλει τη ζωή μας.

Στις 16 Φεβρουαρίου 2012 δεν δικάζονται ο Νίκος, η Στέλλα και ο Άκης, αλλά η λαϊκή συνέλευση Θησείου-Κουκακίου-Πετραλώνων.

Κανένας γείτονας δεν είναι μόνος του.

Αλληλεγγύη, συλλογικότητα, αυτοοργάνωση.

Όλοι στη συγκέντρωση των κατοίκων στις 16 Φεβρουαρίου 2012 στα δικαστήρια της Ευελπίδων στις 9 μ.μ.