Τα Πολυτεχνεία δεν «επιτρέπονται» από κάποιον για αυτό και δεν μπορούν να απαγορευτούν από κανέναν.
ΚΑΜΙΑ ΕΜΠΙΣΤΟΣΥΝΗ ΣΤΟ ΚΡΑΤΟΣ | ΚΑΜΙΑ ΑΝΑΚΩΧΗ ΜΕ ΤΟ ΚΕΦΑΛΑΙΟ
Ιστορικά, έναν και μοναδικό λόγο έχει το κράτος να ενδιαφερθεί για την υγεία των υπηκόων του: ότι αυτοί δουλεύουν και παράγουν τα κέρδη των αφεντικών και πρέπει να συνεχίσουν να το κάνουν. Όμως και αυτός ο υπολογισμός υπάγεται στους όρους κέρδους-ζημιάς. Εάν η περίθαλψη αποδεικνύεται πολύ ακριβή τότε προτιμούν να την αφήσουν να ξεπέσει στα επίπεδα που βρίσκεται σήμερα το Εθνικό Σύστημα Υγείας. Εν μέσω τρομερής ανεργίας η παραγωγή μπορεί να συνεχιστεί με όσους και όσες παραμείνουν υγιείς χωρίς υπερβολικό κόστος. Ταυτόχρονα προκύπτουν δύο νέες ευκαιρίες για το κράτος και τα αφεντικά. Η πρώτη έχει να κάνει με την ακόμη μεγαλύτερη υποτίμηση των μισθών των «εξαρτημένων» εργαζόμενων. Όταν κόσμος πεθαίνει και μένει άνεργος, προφανώς είναι ώρα για περαιτέρω μειώσεις, έτσι η πανδημία μετατρέπεται σε rapid υγειονομικό μνημόνιο. Επιπλέον, οι εξουσιαστές δεν παύουν να «οραματίζονται». Σκεπτόμενοι ότι δεν πρέπει αυτή η χρυσή ευκαιρία να χαθεί μέσα στην πιθανή προσωρινότητα της κατάστασης σπεύδουν να νομοθετήσουν, μονιμοποιώντας τη φρίκη του δεκαώρου, της απλήρωτης εργασίας, των υποχρεωτικών υπερωριών και φυσικά της έμμεσης αλλά εντελώς αποτελεσματικής απαγόρευσης της απεργίας. Έτσι διασφαλίζεται ότι θα ενταθεί απρόσκοπτα η αναπαραγωγή της εκμετάλλευσης της εργατικής τάξης με ακόμη χειρότερους όρους, πέρα από το χρονικό διάστημα που θα κρατήσει η πανδημία.
Ένα ερώτημα προκύπτει πολύ ξεκάθαρο από τις εξελίξεις. Εφόσον το κράτος όχι μόνο δεν ενδιαφέρεται να προστατεύσει τους υπηκόους του αποτελεσματικά, αλλά σχεδιάζει με λεπτομέρειες τον ταξικό στραγγαλισμό τους, διατρανώνοντας ταυτόχρονα τον αναλώσιμο χαρακτήρα των εργαζομένων και την περισσευούμενη ύπαρξη των ανέργων και των συνταξιούχων, τι μπορούν να κάνουν οι φτωχοί για να διασφαλίσουν ότι δεν πρόκειται να πεθάνουν σαν ζώα σε κάποια ουρά ή σε κάποια θλιβερή αίθουσα αναμονής ή σπίτι τους περιμένοντας μια βοήθεια που δεν μέλλει να έρθει; Η απάντηση είναι γνωστή σε όλους, κοινή σε όλα τα πλάτη και τα μήκη του κόσμου και απολύτως απαραίτητη όταν τα πράγματα φτάνουν στο μη περαιτέρω: να εξεγερθούν! Κι εδώ έρχεται να μεγαλουργήσει το βασικό σκέλος της κυβερνητικής διαχείρισης της πανδημίας. Η νομιμοποίηση της αστυνομικής παρουσίας και επέμβασης σε κάθε τομέα της κοινωνικής ζωής, η διάλυση του κοινωνικού χώρου και η επιλεκτική απαγόρευση των σημαντικότερων τρόπων αντίστασης και διεκδίκησης των καταπιεσμένων, οι συνεχείς ανηλεείς ξυλοδαρμοί αγωνιστών χωρίς καμία αφορμή (Αθήνα, Γαλάτσι 1η Νοέμβρη, Πάτρα 7 Νοέμβρη κ.α) αποκαλύπτουν τους βαθύτερους πόθους της κρατικής προσταγής για την εφαρμογή ολοκληρωτικών πολιτικών έναντι της κοινωνικής βάσης.
Από τις αρχές Νοέμβρη σε ολόκληρη τη χώρα έχει κηρυχθεί καθολικό lock down για δεύτερη φορά. Κι αν την πρώτη φορά το κοινωνικό σώμα προβληματισμένο από την άγνωστη απειλή έλαβε όλα τα απαραίτητα μέτρα αυτοπροστασίας, ενώ περιστέλλονταν de facto οι κοινωνικές και πολιτικές του ελευθερίες, ελπίζοντας στην κρατική συνδρομή, σήμερα αναγκάζεται να επανέλθει σε συνθήκες εγκλεισμού και ακόμη αυστηρότερου αυταρχισμού, ενώ έχει παρακολουθήσει τους προηγούμενους μήνες ένα όργιο κατασπατάλησης δημόσιου χρήματος προς διαπλεκόμενους επιχειρηματίες, (σκοίλ ελικίκου, κατασκευαστικές) βαρόνους των ΜΜΕ και άλλες μεγαλομανείς ηλιθιότητες (βλέπε περιπάτους). Μέσα σε αυτήν την άθλια για τους πληβείους κατάσταση, όπου οι ανεπαρκείς ΜΕΘ είναι πλήρεις με ευθύνη εξολοκλήρου δική τους έρχεται ο υπουργός ΠΡΟ.ΠΟ. Μ. Χρυσοχοΐδης να ανακοινώσει την απαγόρευση της διαδήλωσης του Πολυτεχνείου. Με αυθάδικη κουτοπονηριά μάλιστα ταξινομεί την 17η Νοέμβρη πλάι στις εθνικές και θρησκευτικές παράτες της 28ης Οκτωβρίου και του Πάσχα. Όμως η 17η Νοέμβρη δεν υπάρχει για να «μας θυμίζει όσα μας ενώνουν» σαν υμνητικό τραγουδάκι του Σαββόπουλου από τα «τραπεζάκια έξω», αλλά για να ορκιζόμαστε στους νεκρούς της Χούντας ότι δεν θα επιτρέψουμε ποτέ ξανά να επιβληθεί ο κρατικός τρόμος, η αστυνομοκρατία, τα στρατόπεδα συγκέντρωσης, η έσχατη καταπίεση και η γυμνή απανθρωπιά. Η απαγόρευση της διαδήλωσης δεν είναι μέτρο καταπολέμησης της πανδημίας, αλλά κρατική ανακοίνωση για μονομερές πάγωμα της κοινωνικής και ταξικής πάλης από την πλευρά των εργαζομένων και της νεολαίας, των εκμεταλλευόμενων και των καταπιεσμένων. Αυτοί άλλωστε δεν πρόκειται να σταματήσουν την προώθηση των αντιδραστικών νομοσχεδίων, ήδη για τον Δεκέμβρη έχουν δρομολογήσει την ολοκληρωτική ανατροπή του εργατικού κώδικα και από εμάς θα ζητήσουν να κάτσουμε μέσα και να τους βλέπουμε να επιτίθενται στις ζωές μας χωρίς αντίπαλο.
Οι πολιτικές τους αποτελούν την πιο ξεκάθαρη αποκάλυψη της υποκρισίας τους, καθώς τολμούν να χρησιμοποιούν ως επιχείρημα της καταστολής την υγεία του κοινωνικού συνόλου. Αυτήν για την οποία εμείς είμαστε ικανοί να θυσιάσουμε τα πάντα ενώ αυτοί δεν είναι ικανοί να φροντίσουν για το παραμικρό. Η μόνη πραγματική ανανέωση εξοπλισμού που έγινε αυτό το χρονικό διάστημα δεν αφορούσε τα νοσοκομεία αλλά την αστυνομία. Νέα κράνη, νέες ασπίδες, νέα χημικά… για την αποτελεσματική εφαρμογή των πιο παλιών μεθόδων καταπίεσης: ξύλο, βασανισμοί, απαγορεύσεις. Το κράτος δεν μπορεί και δεν θέλει να προσφέρει ΟΥΤΕ ΥΓΕΙΑ ΟΥΤΕ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ στους πληβείους, θέλει να δουλεύουμε χωρίς κανένα δικαίωμα και να το βουλώνουμε, ενώ διαμορφώνει συνθήκες εξαθλίωσης και κανιβαλισμού για να επιβάλλει την τρομοκρατία του. Απαγορεύει σήμερα 47 χρόνια μετά την εξέγερση την πορεία του Πολυτεχνείου, ενώ έχει ήδη ψηφίσει το γνωστό νομοσχέδιο περιστολής των διαδηλώσεων. Στο Πολυτεχνείο οι αναρχικοί θα είμαστε παρόντες, όχι εξαιτίας κάποιου ιδεοληπτικού καπρίτσιου, αλλά γιατί αν δεν διασφαλίσουμε σήμερα ότι οι καταπιεσμένοι θα μπορούν να αντιστέκονται ενάντια στους δημίους τους, τότε είμαστε ήδη νεκροί! Ο χρόνος είναι τώρα και ο τόπος είναι εδώ. Γνωρίζουμε ότι δεν έχετε ούτε ίχνος των ηθικών διλημμάτων όπως αυτών που πρόσφατα επικαλεστήκατε σε μια άλλη, βολική για εσάς, συνθήκη και δεν διστάζετε να αιματοκυλήσετε τους φτωχούς με τους ένστολους μπράβους σας, πολύ πιο σύντομα όμως από ότι περιμένετε οι φωνές που επιχειρείτε να φιμώσετε σήμερα θα ακουστούν πιο δυνατές μέσα από το σκοτάδι της δυστοπικής κανονικότητας σας. Όπως δεν πολεμάμε την πανδημία μαζί με το κράτος αλλά παρά τη θέλησή του, με πυξίδα την αλληλοβοήθεια και εργαλείο τις δομές αλληλεγγύης και αντίστασης έτσι δεν περιμένουμε καμία άδεια για να τιμήσουμε τους νεκρούς μας και να διαδηλώσουμε εναντίον του. Τα Πολυτεχνεία δεν «επιτρέπονται» από κάποιον για αυτό και δεν μπορούν να απαγορευτούν από κανέναν.
ΜΟΝΟ Ο ΛΑΟΣ ΣΩΖΕΙ ΤΟΝ ΛΑΟ
ΟΛΟΙ ΚΑΙ ΟΛΕΣ ΣΤΗ ΔΙΑΔΗΛΩΣΗ ΤΗΣ 17ΗΣ ΝΟΕΜΒΡΗ
Αναρχική Πολιτική Οργάνωση- Ομοσπονδία Συλλογικοτήτων | Τοπικός Συντονισμός Αθήνας