Εκδήλωση απο την ανοιχτή συνέλευση των κατοίκων των Πετραλώνων, του Κουκακίου και του Θησείου για τα μέσα μαζικής μεταφοράς

Εκδήλωση απο την ανοιχτή συνέλευση των κατοίκων των Πετραλώνων, του Κουκακίου και του Θησείου για τα μέσα μαζικής μεταφοράς το Σάββατο 2 Απριλίου στο πολιτιστικό κέντρο των  Άνω Πετραλώνων, Δημοφώντος 164, στις 6μμ

Σχετικό κείμενο του στεκιού απο το 5ο τεύχος της εφημερίδας

ΔΕΝ ΠΛΗΡΩΝΩ – ΔΕΝ ΠΛΗΡΩΝΩ

Τα δύο τελευταία χρόνια όλο και περισσότερο ακούγονται οι φράσεις «άρνηση πληρωμών», «φέρτε πίσω τα κλεμμένα», «να πάρουμε πίσω όσα μας ανήκουν», «αυτομείωση», «στάση πληρωμών». Εκτός όμως από «εξτρεμιστικά» λόγια και συνθηματολογία στα χείλη διαφόρων πολιτικάντηδων, οι οποίοι για να κερδίσουν τις εντυπώσεις και να εξασφαλίσουν ψήφους εγκαλούν το κράτος να σταματήσει να πληρώνει το δημόσιο χρέος στους συμμάχους του και να φορολογήσει τα οικονομικά αφεντικά του, αυτές οι φράσεις γίνονται πράξη από μια πληθώρα κόσμου που μπροστά στο οικονομικό αδιέξοδο στο οποίο βρίσκεται αναζητά λύσεις και οικειοποιείται πρακτικές που μέχρι εχθές του ήταν άγνωστες ή ξένες. Έτσι, λοιπόν, σε αυτή τη πραγματικότητα όπου για ένα συνεχώς αυξανόμενο, με γεωμετρική πρόοδο, κομμάτι της κοινωνίας η επιβίωση αποτελεί καθημερινό στοίχημα, η άρνηση να καταβάλλει το αντίτιμο για υπηρεσίες και προϊόντα αποτελεί όλο και πιο συχνό φαινόμενο, καθώς αποτελεί μια πρακτική απάντηση απέναντι στην φτώχεια και την ανέχεια. Πολύς κόσμος εφευρίσκει διάφορους τρόπους ώστε να αποφεύγει να πληρώνει τους λογαριασμούς της ΔΕΗ, του ΟΤΕ, τα διόδια, τρόφιμα, ρούχα και ότι άλλο χρειάζεται. Όπως είναι φυσικό η εξαθλίωση και η φτωχοποίηση οδηγεί πολλούς ανθρώπους να προβούν σε πράξεις με μοναδικό κριτήριο την επιβίωσή τους. Το ένστικτο της επιβίωσης από μόνο του, πολλές φορές οδηγεί τους ανθρώπους εναντίον των διπλανών τους, οι οποίοι είναι στην ίδια ή σε ελάχιστα (συνήθως πρόσκαιρα) καλύτερη θέση. Το όλοι εναντίον όλων έτσι κι αλλιώς αποτελεί δομικό στοιχείο του καπιταλισμού, ο οποίος μπροστά στην κρίση του δεν έχει να προτείνει τίποτε άλλο. Απέναντι στον κοινωνικό κανιβαλισμό πρέπει να αντιτάξουμε την αλληλεγγύη και να αναγνωρίσουμε ποίος είναι πραγματικά ο εχθρός. Οι κινήσεις μας (όπως και η άρνηση πληρωμών) πρέπει να στρέφονται ενάντια σε όλους αυτούς που κερδοσκοπούνε εις βάρος μας, εκμεταλλευόμενοι την ανάγκη μας για τροφή, νερό, επικοινωνία, ένδυση. Πράξεις, λοιπόν, οι οποίες μέχρι εχθές ήταν «κακές» σήμερα είναι «καλές» και χρήσιμες, ότι σε άλλες εποχές θεωρούνταν «λάθος» στις μέρες μας αποτελεί δίκαιο. Βλέπουμε ανθρώπους να υπερβαίνουν τα όρια και τις αναστολές τους και η άρνηση πληρωμής να εξαπλώνεται με γοργούς ρυθμούς.

Ένα πλήθος κόσμου είτε συνειδητά είτε ασυνείδητα, είτε ατομικά είτε συλλογικά γεμίζει τις τσάντες του με τρόφιμα και ρούχα και παρακάμπτει το ταμείο κατά την έξοδο του. Επανοικειοποιούμενοι/ες ένας μέρος από όλα αυτά που έχει παράγει και του έχουν στερήσει και τα οποία βρίσκονται στα ράφια των πολυκαταστημάτων και των super market, τα οποία ανήκουν σε πολυεθνικές, που πλουτίζουν αγοράζοντας φθηνά και πουλώντας ακριβά, εκμεταλλεύονται την εργασία παιδιών από την καπιταλιστική περιφέρεια και τα προϊόντα που κατασκευάζουν φυλακισμένοι, πωλούν ακριβά, ενώ πληρώνουν μισθούς πείνας σε υπάλληλους τους οποίους μεταχειρίζονται σαν δούλους. Στις εθνικές οδούς ανοίγει τις μπάρες των διοδίων και περνάει ελεύθερα εκφράζοντας την αντίθεση του στις εταιρείες, που το κράτος αποφάσισε να τους χαρίσει τους δημόσιους δρόμους τους οποίους έχουμε πληρώσει διπλά και τριπλά και στους οποίους έχουν επιβάλλει υπέρογκα χαράτσια με τη μορφή διοδίων. Στη μητρόπολη μπλοκάρει τα ακυρωτικά μηχανήματα των εισιτηρίων στα μέσα μαζικής μεταφοράς, δίνει το εισιτήριό του σε κάποιον άλλο στο τέλος της διαδρομής, δεν ακυρώνει εισιτήριο διεκδικώντας με αυτό τον τρόπο την ελεύθερη μετακίνηση των ανθρώπων. Σαμποτάρει τα ρολόγια της ΔΕΗ και πληρώνει λιγότερο. Ως μια απάντηση σε αυτούς τους οργανισμούς κρατικούς και ιδιωτικούς που κάθε άλλο παρά κοινής ωφέλειας είναι, όπως η ΔΕΗ, η ΕΥΔΑΠ, ο ΟΤΕ, επιχειρήσεις οι οποίες εισπράττουν από τους πολλούς προς όφελος των μεγαλοεπιχειρηματιών.

Όλες αυτές οι πρακτικές και ένα σωρό άλλες είναι ακόμα ένα όπλο στη φαρέτρα των από κάτω, όταν δεν πληθαίνουν απλώς σε ατομικό επίπεδο, αλλά διεκδικούν τον χώρο τους στο δημόσιο πεδίο και συλλογικοποιούνται. Όταν ξεφεύγουν από τα όρια της επίκλησης, της νομιμότητας των κυρίαρχων και τις λογικές ελεημοσύνης και προτάσσονται από τους καταπιεσμένους  ενάντια σε όλους αυτούς που καθημερινά μας κλέβουν και μας εκμεταλλεύονται.

Αυτές οι αρνήσεις είναι που συναντήθηκαν και συναντιούνται στις μαζικές απαλλοτριώσεις των super market, το μπλοκάρισμα των ακυρωτικών μηχανημάτων, τον αγώνα ενάντια στα διόδια. Αποτελούν την έμπρακτη άρνησή μας να πληρώσουμε ή πιο σωστά να συνεχίσουμε να πληρώνουμε την κρίση των κερδών των αφεντικών και εναντιώνονται στα σχέδιά τους τα οποία θέλουν εμάς φτωχότερους και τους πλούσιους πλουσιότερους.