Η παγκόσμια κυριαρχία, έχοντας σήμερα να αντιμετωπίσει μια συνολική συστημική κρίση, επιχειρεί τον εξίσου συνολικό και εξαιρετικά βίαιο μετασχηματισμό της κοινωνίας, επιδιώκοντας τον ολοκληρωτισμό, την καταστροφή και τη λεηλασία της φύσης, την ένταση της εκμετάλλευσης και της καταπίεσης, του κοινωνικού ελέγχου και της καταστολής. Η διατήρηση και η αύξηση της καπιταλιστικής κερδοφορίας επιτάσσει τώρα την εξαθλίωση όλο και μεγαλύτερων κομματιών της κοινωνίας. Ο ούτως η άλλως εκβιαστικός χαρακτήρας της μισθωτής εργασίας αποκαλύπτεται πια σε όλο του το μεγαλείο, με την πλήρη ελαστικοποίηση της εργασίας, τη μείωση των μισθών, την απελευθέρωση των απολύσεων, με την απειλή της ανεργίας. Παράλληλα, γίνεται όλο και πιο σαφές ότι εγκαθιδρύεται ένα μόνιμο καθεστώς έκτακτης ανάγκης, που οπλίζεται για να αντιμετωπίσει οποιαδήποτε αντίσταση στους αντικοινωνικούς σχεδιασμούς κράτους και κεφαλαίου.
Την ίδια στιγμή που η τρομοκρατία επιβάλλεται καθημερινά στους χώρους δουλειάς, την ίδια στιγμή που οι συνθήκες εκμετάλλευσης οξύνονται, τα ΜΜΕ αναλαμβάνουν πρόθυμα την υπεράσπιση των επιλογών των αφεντικών και τη συκοφάντηση των κοινωνικών αγώνων, προπαγανδίζοντας τον κυρίαρχο λόγο και προωθώντας την υποταγή, ενώ τα κόμματα και οι γραφειοκράτες συνδικαλιστές προσπαθούν με κάθε τρόπο να χειραγωγήσουν την κοινωνική οργή και να επιβάλουν την κοινωνική ειρήνη, με εκκλήσεις περί «εθνικής ομοψυχίας και συστράτευσης απέναντι στην κρίση».
Η εξουσία επενδύει στο φόβο -με προφανή σκοπό τον αποπροσανατολισμό και την εκτόνωση της κοινωνικής οργής-, στοχοποιώντας τα πλέον ευάλωτα κοινωνικά κομμάτια. Ο ανταγωνισμός και η εξατομίκευση, ως δομικά στοιχεία του καπιταλισμού, εν μέσω της γενικευμένης κρίσης τείνουν να λάβουν το χαρακτήρα του ανοιχτού αλληλοσπαραγμού των καταπιεσμένων, του κοινωνικού κανιβαλισμού. Μέσα σ’ αυτή τη συνθήκη, οι μετανάστες και οι μετανάστριες που έφτασαν στο κέντρο της Αθήνας για να ξεφύγουν από την εξαθλίωση που τους επιφύλαξε η λεηλασία της καπιταλιστικής περιφέρειας γίνονται οι αποδιοπομπαίοι τράγοι της κρίσης, με τα ΜΜΕ, το επίσημο κράτος και τις παρακρατικές φασιστικές συμμορίες να συντονίζονται σε μια ρητορική μίσους και εξόντωσης.
Απέναντι στον ολοκληρωτισμό που επιβάλλει η δημοκρατία, η μόνη πραγματική προοπτική αντίστασης είναι οι κοινοί, αδιαμεσολάβητοι αγώνες των καταπιεσμένων -ντόπιων και μεταναστών-, η αυτοοργάνωση και η συλλογικοποίηση παντού: στους χώρους εργασίας, στα σχολεία, στα πανεπιστήμια, στις γειτονιές. Με τα σωματεία βάσης, τις συνελεύσεις γειτονιάς, τους αυτοδιαχειριζόμενους χώρους αντίστασης, τις άγριες απεργίες και με όπλο μας την αλληλεγγύη, οφείλουμε στους εαυτούς μας να υπερβούμε το φόβο, την παθητικότητα και την εξατομίκευση και να θέσουμε τους όρους της κοινωνικής και ταξικής αντεπίθεσης, για την καταστροφή του κράτους, του καπιταλισμού και των ιεραρχικών δομών των κοινωνικών σχέσεων, που το μόνο που έχουν να υποσχεθούν είναι περισσότερη εκμετάλλευση και καταπίεση.
Για την κοινωνική επανάσταση. Για έναν κόσμο ισότητας, αλληλεγγύης, ελευθερίας.
Συγκέντρωση – πορεία Σάββατο 11 Δεκεμβρίου, πλατεία Μοναστηράκι, 11 π.μ.