Ο ΠΟΛΕΜΟΣ ΚΡΑΤΟΥΣ ΚΑΙ ΑΦΕΝΤΙΚΩΝ ΓΙΑ ΤΗΝ ΥΠΟΤΑΓΗ ΤΗΣ ΚΟΙΝΩΝΙΑΣ ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ ΚΑΙ ΚΛΙΜΑΚΩΝΕΤΑΙ
Τα γεγονότα που διαδραματίστηκαν κατά τη διάρκεια της 48ωρης απεργίας αποτελούν συνέχεια των κοινωνικών και ταξικών συγκρούσεων των τελευταίων χρόνων. Εμπεριείχε τις εμπειρίες που είχαμε κατακτήσει, τη συσσωρευμένη οργή των καταπιεσμένων ως αποτέλεσμα της όξυνσης της επίθεσης που δέχονται. Μας τροφοδότησε με ακόμα περισσότερη εμπειρία, με ακόμα περισσότερη οργή. Η συνολική κρίση και το αδιέξοδο του συστήματος έγιναν περισσότερο διακριτά από ποτέ και η ανάγκη για συνολική ανατροπή ακόμα πιο επιτακτική.
Αυτές τις δύο μέρες όσοι ήμασταν εκεί, ήμασταν αποφασισμένοι. Η επιμονή και η αποφασιστικότητα που διακατείχε το σύνολο του κόσμου φάνηκε από την πρώτη στιγμή. Πολλές δεκάδες χιλιάδες κόσμου, πολλά και διαφορετικά οργανωμένα κομμάτια (σωματεία, λαϊκές συνελεύσεις των γειτονιών, ο κόσμος που έμενε στην πλατεία και συμμετείχε στις διαδικασίες του Συντάγματος, συλλογικότητες και οργανώσεις), καταφέραμε και σταθήκαμε το ένα δίπλα στο άλλο, καταφέραμε με εξαιρετικό σθένος και επιμονή να αντέξουμε για ώρες μια καταστολή πρωτοφανή για τη μεταπολίτευση σε βιαιότητα και ένταση. Το σκηνικό της πλατείας Συντάγματος θύμιζε σκηνικό πολέμου. Οι δεκάδες συλληφθέντες αυτές τις δύο μέρες, η ξεκάθαρα εκδικητική απόφαση για επιβολή εγγύησης 700.000 ευρώ!!! στον αναρχικό Μανώλη Λιόλιο, οι 500 και πλέον τραυματίες από τις επιθέσεις της αστυνομίας, η τεράστια ποσότητα χημικών που χρησιμοποίησαν, οι επιθέσεις στο ιατρείο που είχε στηθεί αλλά και στους ίδιους τους διασώστες, οι ξυλοδαρμοί αδιακρίτως όσων βρίσκονταν στους δρόμους αποδεικνύουν πως κράτος και αφεντικά αντιμετωπίζουν το σύνολο της κοινωνίας ως εχθρό.
Είδαμε λοιπόν αρκετές δεκάδες χιλιάδες κόσμου να κατεβαίνουν στο δρόμο για να εκφράσουν την οργή τους και την αγανάκτησή τους για την εκμετάλλευση και την καταπίεση που βιώνουν καθημερινά. Η συμμετοχή στις διαδηλώσεις καθορίστηκε από τη συνειδητοποίηση πως οι αμέριμνες και χαλαρές κυριακάτικες συγκεντρώσεις αποτελούσαν παρελθόν και η ώρα της σύγκρουσης είχε φτάσει. Καθοριστική, αποδείχθηκε επίσης η έλλειψη ενός συλλογικού οράματος για την «επόμενη μέρα», ενός οράματος ικανού να δώσει την απαιτούμενη ώθηση στον κόσμο να ξεπεράσει τους φόβους και τις αναστολές του, ιδίως σε μια εποχή που κάθε κίνηση αντίστασης έρχεται αντιμέτωπη με την κρατική καταστολή. Αποδείχθηκε ακόμα πως στις εποχές που ζούμε, με την απειλή της ανεργίας να είναι μόνιμη και την προοπτική αναζήτησης δουλειάς σχεδόν εφιαλτική, είναι εξαιρετικά δύσκολο για τους περισσότερους να απεργήσουν τη στιγμή μάλιστα που λείπει η οργάνωση στους χώρους δουλειάς.
Η υιοθέτηση από μεγάλα κομμάτια του κόσμου, της κοινωνικής αντιβίας και η συλλογική αντίσταση απέναντι στο σύστημα, τους τρομάζει. Το γεγονός πως καταφέραμε να απαντήσουμε στις επιθέσεις της αστυνομίας και η εμπέδωση της αλληλεγγύης και της συντροφικότητας ανάμεσά μας δημιουργεί τους όρους για την ουσιαστική αμφισβήτηση της κυριαρχίας τους. Κι αν η στάση των διάφορων βουλευτάδων, μικρών και μεγάλων αφεντικών, ΜΜΕ κλπ απέναντι στη βίαιη αμφισβήτηση του υπάρχοντος φαντάζει αναμενόμενη, ενδεχομένως ορισμένοι να εκπλήσσονται από τα κόμματα της κοινοβουλευτικής (κυρίως) αλλά και εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς. Η απεγνωσμένη τους προσπάθεια να διαχωρίσουν τη θέση τους αλλά και να απαξιώσουν και να συκοφαντήσουν όλους εκείνους που επέλεξαν το δρόμο της σύγκρουσης, σε απόλυτη ταύτιση με την αστική προπαγάνδα, αποσκοπεί στην απονοηματοδότηση και αποϊδεολογικοποίηση των κοινωνικών και ταξικών συγκρούσεων. Η ρητορική της καταδίκης της βίας από όπου κι αν προέρχεται θέλει να κατοχυρώσει το μονοπώλιο της βίας στο κράτος.
Ένα άλλο χαρακτηριστικό της νοοτροπίας τους και της συστημικής τους θέσης είναι η επιλογή που έκαναν να θέσουν ως μοναδικό στόχο της 48ωρης απεργίας την καταψήφιση του «μεσοπρόθεσμου». Νομίζοντας πως εστιάζοντας σε ένα συγκεκριμένο αίτημα θα συσπείρωναν τον κόσμο αποκομίζοντας αργότερα πολιτική υπεραξία, το μόνο που κατάφεραν ήταν να δημιουργήσουν το αίσθημα της ήττας καθώς όπως ήταν και το αναμενόμενο το «μεσοπρόθεσμο» ψηφίστηκε. Φαίνεται πως αδυνατούν να αντιληφθούν πως οι εποχές όπου το σύστημα τους χρησιμοποιούσε ως συνομιλητές και διαμεσολαβητές για την εκτόνωση των κρίσεων έχουν παρέλθει. Η διαχειριστική λογική που εκφράζεται με αιτήματα, αναπαράγει το ίδιο το σύστημα και καλλιεργεί την ηττοπάθεια.
Τα γεγονότα των τελευταίων ημερών, η χιλιοειπωμένη «οικονομική κρίση», οι απολύσεις, η εκτίναξη της ανεργίας, οι απεργίες, οι συγκρούσεις κλπ αποτελούν μερικές μόνο στιγμές στον διαρκή κοινωνικό και ταξικό πόλεμο. Ένας πόλεμος που θα τελειώσει μόνο με την οριστική ανατροπή ενός συστήματος που βασίζεται στην καταπίεση και την εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο. Μπορεί λοιπόν το ζήτημα της συνολικής ανατροπής να είναι διαχρονικό, οι συνθήκες όμως σήμερα είναι τέτοιες όπου το καθιστούν τη μόνη ρεαλιστική επιλογή για το σύνολο της κοινωνίας. Όλο και μεγαλύτερα κομμάτια της κοινωνίας συνειδητοποιούν πως η μόνη απάντηση στους σχεδιασμούς των κυρίαρχων, είναι να πάρουμε τις ζωές μας στα χέρια μας. Να δημιουργήσουμε εκείνες τις δομές, όπου λειτουργώντας αυτοοργανωμένα και αντιιεραρχικά, θα μας επιτρέψουν να απαντήσουμε στην εξαθλίωση που μας ετοιμάζουν. Δομές που δεν θα αποτελούν νησίδες εντός καπιταλισμού αλλά το πρόπλασμα του κόσμου που θέλουμε να φτιάξουμε. Δομές που θα καταργούν στην πράξη τους ειδικούς και τους διαμεσολαβητές, που θα δείχνουν το δρόμο της κοινωνικής αυτοδιεύθυνσης.
ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΤΟΥΣ ΔΙΩΚΟΜΕΝΟΥΣ ΔΙΑΔΗΛΩΤΕΣ ΤΗΣ 48ΩΡΗΣ ΓΕΝΙΚΗΣ ΑΠΕΡΓΙΑΣ (28-29 ΙΟΥΝΗ)
ΤΑ ΟΔΟΦΡΑΓΜΑΤΑ
ΤΩΝ ΑΥΤΟΟΡΓΑΝΩΜΕΝΩΝ – ΣΥΛΛΟΓΙΚΩΝ – ΑΝΤΙΣΥΣΤΗΜΙΚΩΝ ΑΓΩΝΩΝ
ΑΝΟΙΓΟΥΝ ΔΡΟΜΟΥΣ
Ο αγώνας ενάντια στην όξυνση της εκμετάλλευσης και της καταπίεσης ή θα είναι κοινωνικός, ταξικός, αντικρατικός, αντιεξουσιαστικός και αντικαπιταλιστικός ή δε θα είναι τίποτα.
Συνέλευση Αναρχικών για την Κοινωνική Αυτοδιεύθυνση