Απέναντι στην κρατική καταστολή, την τρομοκρατία, τον κρατικό ρεβανσισμό και τις δικαστικές σκευωρίες
ούτε βήμα πίσω!
Στις 7 Οκτώβρη του 2020, την ημέρα απόφασης για την δίκη της Χρυσής Αυγής, πραγματοποιήθηκε μια από τις μεγαλύτερες αντιφασιστικές συγκεντρώσεις των τελευταίων ετών έξω από το Εφετείο Αθηνών. Από κοινού μαζί με δεκάδες χιλιάδες άλλους αντιφασίστες/στριες, αναρχικούς /ες και αγωνιστές/στριες βρεθήκαμε εκείνη τη μέρα στον δρόμο, με το πολιτικό μας κάλεσμα από κοινού με άλλες ομάδες για να διαδηλώσουμε ενάντια στα δολοφονικά τάγματα εφόδου, τη μισαλλοδοξία , τον ρατσισμό, τον φασισμό και το σύστημα που τον γεννά και το θρέφει.
Τα αντιφασιστικά συνθήματα που ηχούσαν την ώρα ανακοίνωσης της απόφασης και οι συγκρούσεις με την αστυνομία έκαναν ξεκάθαρο, για μια ακόμα φορά, ότι δεν τρέφουμε αυταπάτες για τον ρόλο της αστικής δικαιοσύνης και των αποφάσεων της και ότι η μόνη απάντηση απέναντι στον φασισμό είναι η οργάνωση της κοινωνικής και ταξικής αντεπίθεσης και η σύγκρουση με τον κόσμο του κράτους και του κεφαλαίου. Παράλληλα, η επίθεση της αστυνομίας στην τόσο μαζική συγκέντρωση και το κυνηγητό που ακολούθησε, δεν άφησε καμία αμφιβολία για το κατά πόσο η εξουσία και οι διαχειριστές της αντιλαμβάνονται τη νίκη του ‘δημοκρατικού τόξου’ εκείνης της ημέρας. Οι αγωνιστές, ο κόσμος του αντιφασιστικού, αναρχικού κινήματος που ανέκαθεν δίνουν μάχη απέναντι στον φασισμό και το παρακράτος αποτελούν φόβητρο για τους κυρίαρχους και η εντολή προς την αστυνομία ήταν και είναι πάντα η ίδια: καταστολή.
Δύο χρόνια μετά την μεγαλειώδη αυτή αντιφασιστική συγκέντρωση, και ενώ το Εφετείο απο μεριάς των μελών της Χ.Α. έχει ξεκινήσει, με τους φασίστες να χαιρετάν ναζιστικά μεσα στην αίθουσα του δικαστηρίου και να μένουν ατιμώρητοι, γινόμαστε μάρτυρες μιας ακόμα κατασκευασμένης κατηγορίας από το κράτος, τις δικαστικές αρχές και τους μπάτσους σε βάρος ενός μέλους του αναρχικού/αντιεξουσιαστικού στεκιού Αντίπνοια. Ειδικότερα, με αφορμή τα γεγονότα της 7ης Οκτώβρη του 2020 έχει σχηματιστεί μια δικογραφία η οποια είναι χωρισμένη σε δύο τμήματα. Το πρώτο από αυτά, αφορά μια σειρά από κατηγορίες κακουργηματικού χαρακτήρα (εμπρησμός κατά συναυτουργία, κατασκευή και κατοχή εκρηκτικών υλών, βαριά σκοπούμενη σωματική βλάβη) και απευθύνεται προς αγνώστους – και παραμένει ανοιχτό. Το δεύτερο, απευθύνεται στον αναρχικό Δ.Μ , μέλος του στεκιού, ο οποίος κατηγορείται για τα πλημμελήματα της διατάραξης κοινής ειρήνης και της διακεκριμένης φθοράς. Η συγκεκριμένη, ασφαλίτικου τύπου δίωξη, βασίζεται σε έναν μεγάλο όγκο οπτικοακουστικού υλικού (βίντεο , φωτογραφίες , αμοντάριστα πλάνα), που συλλέχθηκαν από την Διεύθυνση Εγκληματολογικών Ερευνών και τους μπάτσους τη μέρα της συγκέντρωσης.
Οι στημένες δικογραφίες δεν είναι καινούριο εργαλείο στη φαρέτρα τους κράτους και των αρχών, αυτό όμως που εισάγει η συγκεκριμένη δικογραφία, που μας αποδόθηκε, είναι ότι αφορά μια διαδήλωση, και μάλιστα από τις μαζικότερες των τελευταίων δέκα χρόνων, κατά την οποία δεν έγινε προσαγωγή ή σύλληψη του συντρόφου αλλά οι κατηγορίες που του αποδίδονται προκύπτουν από, κατά πολύ μεταγενέστερες, διεργασίες μέσα στη ΓΑΔΑ. Η δικογραφία αυτή, υπηρετεί έναν πάγιο στόχο της εξουσίας. Αποσκοπεί στο να τρομοκρατήσει τους αγωνιζόμενους, να τους απομονώσει από το κοινωνικό, να τους κρατήσει σε ένα ιδιότυπο καθεστώς ομηρίας μέχρι η υπόθεση να εκδικαστεί και, εν τέλει, να τους στοχοποιήσει για αυτό ακριβώς που κάνουν, να αγωνίζονται ενάντια στον σάπιο κόσμο της εξουσίας.
Πιο συγκεκριμένα, σε ό,τι αφορά τον σύντροφο μας, Δ. Μ., είναι γεγονός ότι πρόκειται για έναν οργανωμένο αναρχικό που βρίσκεται στην πρώτη γραμμή του αγώνα, όντας κομμάτι πολιτικών δομών αλλά και με τη συνεπή του παρουσία στον δρόμο, ενώ έχει διωχθεί σε προηγούμενο χρόνο για την αναρχική του δράση και το κράτος τον στοχοποιεί για να χτυπήσει ένα ενεργό μέλος του αγώνα. Εξάλλου, η πολύ συγκεκριμένη σχέση του αναρχικού/αντιεξουσιαστικού στεκιού Αντίπνοια με τη δικαστική υπόθεση της Χρυσής Αυγής είναι γνωστή. Μετά από την επίθεση που δέχτηκε το στέκι το 2008 από τάγμα εφόδου της Χ.Α. , το Αντίπνοια ήταν παρόν στο δικαστικό αγώνα που ακολούθησε, από το πρωτόδικο, ως το εφετείο αλλά και στη δίκη της Χ.Α. για εγκληματική οργάνωση, που οδήγησε στην απόφαση της 7η Οκτώβρη.Το στέκι έδωσε δυναμικό παρόν και μετά τη δολοφονία του μετανάστη – εργάτη Σ. Λουκμάν, και στον δρόμο με συγκεντρώσεις και πορείες καθώς και με τη συνεπή μας παρουσία στα δικαστήρια που ακολούθησαν απέναντι στους δύο φασίστες – δολοφόνους . Με την παρουσία μας μέσα και έξω από τις δικαστικές αίθουσες, από κοινού και με άλλους συντρόφους, θέλαμε να μην δώσουμε στους φασίστες ούτε σπιθαμή γης για να συνεχίσουν το μισαλλόδοξο έργο τους. Έτσι, η δίωξη αυτή, φαίνεται να είναι ιδιαιτέρως βολική για την εξουσία που ανέκαθεν θρέφει τη θεωρία των δύο άκρων και εντελώς προκλητική προς όλους τους αναρχικούς και αγωνιστές, που ξέρουμε καλά ότι το παρακράτος των φασιστών – ναζί βασίζεται στην ευνοϊκή μεταχείριση από τις αρχές για τα εγκλήματα τους.
Η συγκεκριμένη δίωξη δεν αποτελεί, βέβαια, μεμονωμένο περιστατικό αλλά είναι κομμάτι μιας ευρύτερης κατασταλτικής εκστρατείας που έχει εξαπολύσει το κράτος απέναντι σε όσους αγωνίζονται. Από τις επιθέσεις στα πάρκα και τους δημόσιους χώρους πρασίνου – απέναντι σε όσους αντιστέκονται στην εμπορευματοποίηση των δημόσιων χώρων και την υποτιθέμενη ¨ανάπλαση¨ μέχρι τις επιθέσεις και την καταστολή των φοιτητικών αγώνων (με τρανταχτό παράδειγμα την επίθεση της αστυνομίας στο 3ο Ελευθεριακό Φεστιβάλ Κατειλημμένων Χώρων και Συλλογικοτήτων στη Θεσσαλονίκη τον Σεπτέμβρη) και από τη στρατιωτική κατοχή των Εξαρχείων μέχρι την απαγόρευση και καταστολή των κεντρικών διαδηλώσεων, η εξουσία προσπαθεί να βάλει φρένο σε όσους επιδιώκουν να υψώσουν αναχώματα απέναντι στην κρατική και καπιταλιστική βαρβαρότητα.
Από την δική μας πλευρά, ως Αναρχικό/Αντιεξουσιαστικό στέκι Αντίπνοια θα συνεχίζουμε να αγωνιζόμαστε ενάντια στον σάπιο κόσμο της εξουσίας που δεν έχει να υποσχεθεί τίποτα περισσότερο πέρα από φτώχεια, εξαθλίωση και πόλεμο. Από τις αντιφασιστικές διαδηλώσεις αντίστασης και μνήμης για τον Π.Φύσσα και το Σ. Λουκμάν, τις μαχητικές συγκεντρώσεις σε διάφορες στιγμές της δίκης της ΧΑ (με κορυφαίο παράδειγμα τη συγκέντρωση και τις συγκρούσεις που ξέσπασαν με φασίστες και μπάτσους εντός της δικαστικής αίθουσας κατά την εκδίκαση της υπόθεσης του Στεκιού Αντίπνοια), τις κεντρικές αντιφασιστικές κινητοποιήσεις και τις εδαφικές μάχες στις γειτονιές, μέχρι τα οδοφράγματα διεθνιστικής αλληλεγγύης απέναντι στον εθνικισμό, τη μισαλλοδοξία και τον πόλεμο. Δεν ξεχνάμε πως ο αγώνας ενάντια στον φασισμό είναι κομμάτι του συνολικού αγώνα ενάντια στο κράτος και το κεφάλαιο. Μέσα από τους κοινωνικούς- ταξικούς αγώνες στεκόμαστε ενάντια σε ένα πολύπλοκο και ισχυρό σύστημα, που προωθεί τις ανισότητες, την ιεραρχία και τους διαχωρισμούς. Αγωνιζόμαστε μέσα και έξω από τις αίθουσες των δικαστηρίων, σε όλα τα κοινωνικά πεδία, στους καθημερινούς αγώνες για ένα κόσμο ισότητας, αλληλεγγύης, ελευθερίας. Δεν υπάρχει δίλημμα αστική δημοκρατία ή φασισμός. Το μόνο πραγματικό δίλημμα είναι κράτος και καπιταλισμός ή κοινωνική επανάσταση.
Παύση κάθε δίωξης στον αναρχικό Δ.Μ.