Όσο μπορώ και όσο κρατήσω

Βγες στους δρόμους με τριαντάφυλλα.

Να μη βγάλεις τα αγκάθια.

Τραγούδα.
Τραγούδα δυνατά να ακουστείς.
Μην σε τρομάξει ο αντίλαλος.
Μπορεί να είσαι μόνος
μα εσύ συνέχισε.
Συνέχισε όσο μπορείς,
μή φοβηθείς,
ούτε στιγμή μη σκύψεις.
Να ζεις για να είσαι μαχητής
και αν είναι να πεθάνεις
η ελευθερία είναι λόγος,
για μένα θέμα τιμής…
Φώναξε,
φώναξε με όλη τη δύναμη της ψυχής σου…
Και μετά κλάψε,
κλάψε για να νιώσεις λίγο άνθρωπος.
Και αν η ζωή σου πήγε στράφι
είναι γι’ αυτό,
επειδή ήσουν αδιάφορος.

Δώσε σημασία

Μη μας κρίνετε πριν μας καταλάβετε…
Μη μας δείχνετε πριν μας δείτε…
Μη μας φωνάξετε πριν μας μιλήσετε…
Μη μας σκοτώνετε πριν ζήσουμε…
Είμαστε τα παιδιά σας.
Είμαστε η κοινωνία που αφήσατε να δημιουργηθεί.
Είμαστε το αποτέλεσμα των γενεών του “δε βαριέσαι”,
της αδιαφορίας, της αποχής και της απάθειας.
Τώρα κάνουμε αυτό που θα έπρεπε να είχατε κάνει…
Σταματήστε να μας μιλάτε για πράγματα που δεν γνωρίζετε.
Αρχίστε τον δικό σας αγώνα γιατί είστε χαμένοι.
Βρείτε τη χαμένη σας συνείδηση.
Βρείτε λόγους… Υπάρχουν πολλοί…

Να είστε δίπλα μας, μαζί μας.
Και όποιος δεν θέλει,
απλά να μας σεβαστεί…

[Αναρτημένα έξω από το κατειλημμένο 14ο λύκειο στο Κουκάκι]